Bogdan Grenda: Bezpieczeństwo lotnisk wojskowych (Force Protection)

Lotniska okłądka całosć

ISBN

  • 978-83-65697-83-7 /Książka w miękkiej oprawie/ – cena 56,00 
  • 978-83-65697-84-4 /Publikacja elektroniczna tylko do ściągnięcia/

 

Recenzenci:

dr hab. Jacek NOWAK

dr Ryszard PARAFIANOWICZ

WSTĘP ……………………………………………………
WYKAZ SKRÓTÓW …………………………………………
ROZDZIAŁ 1
IDENTYFIKACJA ZAGROŻEŃ DLA LOTNISK WOJSKOWYCH …….
1.1. Lotnisko wojskowe pojęcie i istota ……………………………
1.2. Charakterystyka lotnisk wojskowych ………………………….
1.3. Typologia zagrożeń dla lotnisk wojskowych …………………….
1.3.1. Zagrożenia militarne lotnisk wojskowych …………………
1.3.2. Zagrożenia niemilitarne lotnisk wojskowych ………………
1.3.3. Zagrożenia terrorystyczne lotnisk wojskowych …………….
1.4. Lotniska wojskowe jako obiekt ataku ………………………….
1.5. Podsumowanie …………………………………………..
ROZDZIAŁ 2
OCHRONA LOTNISKA WOJSKOWEGO ………………………..
2.1. Definicje podstawowych pojęć z zakresu ochrony ………………..
2.2. System ochrony lotniska wojskowego ………………………….
2.3. Planowanie działań ochronnych lotniska wojskowego …………….
2.4. Podsumowanie …………………………………………..
ROZDZIAŁ 3
SYSTEM OBRONY LOTNISKA WOJSKOWEGO ………………….
3.1 Obrona naziemna ………………………………………..
3.2. Obrona pasywna lotniska wojskowego …………………………
Spis treści
3.3. Obrona przeciwlotnicza lotniska ……………………………..
3.4. Odzyskiwanie zdolności operacyjnej ………………………….
3.5. Podsumowanie …………………………………………..
ROZDZIAŁ 4
DOSKONALENIE SYSTEMU OCHRONY I OBRONY LOTNISKA WOJSKOWEGO…………………………………………….
4.1. Doskonalenie systemu ochrony i obrony lotniska w aspekcie
proceduralnym …………………………………………..
4.2. Doskonalenie systemu ochrony i obrony lotniska w aspekcie
organizacyjnym ………………………………………….
4.3. Doskonalenie systemu ochrony i obrony lotniska w aspekcie
technicznym …………………………………………….
4.4. Podsumowanie …………………………………………..
ZAKOŃCZENIE …………………………………………….
BIBLIOGRAFIA …………………………………………….
SPIS RYSUNKÓW I TABEL

 

„Ci którzy mają jasną wizję tego, co ich czeka,

skuteczniej poradzą sobie z każdym zagrożeniem”

Tukitydes

 

Przykłady ostatnich konfliktów zbrojnych dowodzą, że podstawowym warunkiem osiągnięcia celu prowadzonych konfliktów, jest zniszczenie lotnictwa w początkowym okresie wojny. Wyeliminowanie z walki lotnictwa jako środka walki wysoce manewrowego o dużych możliwościach ma ogromne znaczenie dla zdobycia przewagi (panowania) w powietrzu i zapewnienia tym samym dogodnych warunków do prowadzenia działań bojowych przez wojska własne. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu jest niszczenie lub obezwładnienie lotnisk wraz ze zgromadzonym tam potencjałem lotniczym (statkami powietrznymi) i zabezpieczającym oraz  infrastrukturą lotniskową, która jest niezbędna do obsługi i ich prawidłowego funkcjonowania. Zatem lotnisko wojskowe, jako specjalnie przygotowany, wyposażony obszar z budowlami i urządzeniami zapewniającymi start i lądowanie, rozmieszczenie i obsługę samolotów, będzie jednym z głównych obiektów oddziaływania przeciwnika. Nie można zatem wykluczyć, że próby zakłócenia jego funkcjonowania podejmowane będą w każdym stanie gotowości obronnej państwa (pokoju, kryzysu i wojny). Stąd też, szczególnego znaczenia nabiera zapewnienie bezpieczeństwa całemu kompleksowi lotniczemu (statkom powietrznym i urządzeniom lotniskowym wraz z systemami i podsystemami, układami i elementami), jak i stanowi osobowemu bazy lotniczej. Ich ochrona jest zadaniem, które wiąże się nie tylko z ochroną techniczną i fizyczną lecz także polega na współpracy z instytucjami i formacjami, które mogą wspomagać i wspomagają system ochrony obiektów wojskowych.

Lotnisko wojskowe jest jednym z najważniejszych obiektów militarnych, zapewniającym utrzymanie potencjału bojowego (statków powietrznych) w odpowiedniej sprawności i gotowości bojowej w okresie pokoju, kryzysu i wojny. Z uwagi na swoje znaczenie dla systemu obronnego państwa, lotnisko stanowić będzie główne źródło oddziaływania grup przestępczych, terrorystycznych oraz przeciwnika militarnego. Dlatego też w dniu dzisiejszym ochrona i obrona baz lotniczych nabiera istotnego znaczenia szczególnie. Ważnym również argumentem przemawiającym za działaniem w tym kierunku jest fakt, że w ocenach NATO, w kontekście wykorzystania naszych lotnisk dla potrzeb sił Sojuszu, wskazuje się na zagrożenia związane z ich położeniem w strefie rażenia taktycznych, ofensywnych środków walki, a niektórych z nich w bezpośredniej styczności strefy rażenia przeciwlotniczych zestawów rakietowych. Stąd w opinii Sojuszu, w kontekście ograniczonej swobody działania, istotnego znaczenia nabiera podjęcie działań, zmierzających do pozyskania zdolności obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej oraz lotniczych środków rażenia klasy „stand-off”.

Celem monografii było wskazanie możliwych zmian w systemie ochrony i obrony lotniska wojskowego w aspekcie proceduralnym, organizacyjnym i technicznym.

Główny problem badawczy został sformułowany   poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: jak powinien być zorganizowany system ochrony i obrony lotniska wojskowego, aby sprostał współczesnym zagrożeniom militarnym?

Monografia składa się z czterech rozdziałów. W pierwszym rozdziale przybliżono najważniejsze pojęcia stosowane na lotnisku wojskowym, a także scharakteryzowano najważniejsze z nich. W rozdziale ujęto także zagadnienia dotyczące identyfikacji zagrożeń jakie mogą mieć w pływ na funkcjonowanie lotniska wojskowego. Scharakteryzowano zagrożenia militarne, niemilitarne oraz terrorystyczne.

W drugim rozdziale przedstawiono analizę praktycznych rozwiązań w systemie ochrony lotniska wojskowego.  Omówiono najważniejsze definicje z zakresu ochrony oraz omówiono organizację systemu ochrony lotniska w obszarze: ochrony obiektów, ochrony personelu, ochrona dokumentów oraz odzyskiwanie zdolności operacyjnej.

Rozdział trzeci zawiera charakterystykę systemu obrony lotniska wojskowego. Przedstawiono w nim organizację systemu obrony naziemnej, pasywnej oraz obrony przeciwlotniczej na lotnisku wojskowy, a także omówiono zagadnienia dotyczące odzyskiwanie zdolności operacyjnej

W rozdziale czwartym zaproponowano możliwe sposoby doskonalenia systemu obrony i ochrony lotniska w aspekcie proceduralnym, organizacyjnym i technicznym.

 

Wykaz skrótów

 

Lp.

Skrót

Znaczenie skrótu

1.

ACO (ang. Airspace Coordination Order) rozkaz o kontroli przestrzeni powietrznej

2.

BMR broń masowego rażenia

3.

BDZ (ang. Base Defence Zone) strefa obrony bazy

4.

CPPS centralna płaszczyzna postoju samolotów

5.

DS droga startowa

6.

DK droga kołowania

7.

FAOR (ang. Fighter Area Of Responsibilit strefa odpowiedzialności lotnictwa

8.

GDK główna droga kołowania

9.

GDF (ang. Ground Defence Forces) naziemne siły obrony

10.

GDK główną drogę kołowania

11.

CALVERT (ang. Cross Bar Approach Lighting System) system elektroświetlny

12.

PO posterunków obserwacyjnych

13.

IVS (ang. Intelligence Video Surveillance ) Inteligentna analiza obrazu

14.

ŁDK łączące drogi kołowania

15.

ILS (ang. Instrument landing system) radiowy system nawigacyjny wspomagający lądowanie samolotu

16.

OP obrona powietrzna

17.

OPL obrona przeciwlotnicza

18.

mps materiały pędne i smary

19.

PPH płaszczyzna przedhangarowa

20.

NDB (ang. Non-Directional Beacon) radiolatarnia bezkierunkowa

21.

pnrl pole naziemnego ruchu lotniczego

22.

PPS płaszczyzny postoju samolotów

23.

PPZR przenośnych przeciwlotniczych zestawów rakietowych

24.

PS pas startowy

25.

PW pole wzlotów

26.

SP Siły Powietrzne

27.

 SZ RP Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej

28.

SUFO specjalistyczna uzbrojona formacja ochronna

29.

ŚNP środki napadu powietrznego

30.

VOR (ang. Very High Frequency) radiolatarnia ogólnokierunkowa VHF

31.

ZT związki taktyczne

 

Piotr Goruk-Górski: Ochrona obszaru kolejowego RP w czasie pokoju, kryzysu i wojny

kolej okładka

ISBN

  • 978-83-65697-81-3 /Książka w miękkiej oprawie/ cena 57,00
  • 978-83-65697-82-0 /Publikacja elektroniczna tylko do ściągnięcia/
  • Recenzenci:
    Prof. dr hab. Bogusław Liberadzki
    Prof. SAN Marek Kucharski
  • stron 324

Plik demo do darmowego pobrania: Goruk demo

—————————————————

SPIS TREŚCI 

WSTĘP                                                                                                               9

Rozdział 1. METODOLOGICZNE PODSTAWY BADAŃ OBSZARU KOLEJOWEGO                                                                                                         13

1.1. Geneza problemu                                                                                          13

1.2. Przedmiot badań                                                                                           19

1.3. Problem główny oraz problemy szczegółowe                                                   21

1.4. Cel badań                                                                                                      22

1.5. Hipotezy robocze                                                                                          23

1.6. Metodologia badań                                                                                        29

1.7. Analiza literatury przedmiotu                                                                         32

1.8. Terminologia przedmiotu badań                                                                      39

 

 Rozdział 2. HISTORYCZNE PRZESŁANKI TWORZENIA SIĘ SYSTEMU OCHRONY OBSZARU KOLEJOWEGO RP W XX WIEKU                             48

2.1.  Rys historyczny organizacji transportu kolejowego na ziemiach polskich od końca 1918 roku                                                                                   49

2.1.1. Znaczenie transportu kolejowego dla gospodarki i strategii obronnej powstającego Państwa Polskiego                                                   49

2.1.2. Kształtowanie się administracji kolejowej na ziemiach Polski i utworzenie przedsiębiorstwa PKP                                                                      52

2.2.  Ochrona obszaru kolejowego w latach 1918–1920 i jego znaczenie dla przebiegu działań wojny polsko-bolszewickiej                                                 56

2.2.1. Powołanie Straży Kolejowej i jej miejsce w strukturze organów bezpieczeństwa wewnętrznego państwa: geneza, ustrój i zadania SK        56

2.2.2. Utworzenie Wojskowej Straży Kolejowej i jej udział w działaniach wojennych lat 1918–1921                                                             59

2.3.  Odpowiedzialność Policji Państwowej za ochronę obszaru kolejowego w latach 1920–1935                                                                                             61

2.3.1. Organizacja i zadania jednostek kolejowych Policji Państwowej        61

2.3.2. Działalność PP w ochronie obszaru kolejowego w odniesieniu do ruchu towarowego i pasażerskiego                                                           66

2.4.  Przejęcie ochrony obszaru kolejowego RP przez Straż Ochrony Kolei w latach 1935–1939                                                                                           68

2.4.1. Powstanie, organizacja i zadania SOK                                            68

2.4.2. Udział SOK w ochronie obszaru kolejowego w latach 1935–1939       72

2.5.  Doświadczenia w ochronie obszaru kolejowego w okresie PRL               78

2.5.1 Kształtowanie administracji kolejowej i systemu ochrony kolei w latach

1944–1955                                                                                           78

2.5.2. Struktura ochrony obszaru kolejowego państwa i organów ochrony kolei w dobie obowiązywania przepisów ustawy o kolejach z 1960 r.         82

2.5.2.1. Miejsce Służby Bezpieczeństwa i przedsiębiorstwa Polskie Koleje Państwowe w ochronie obszaru kolejowego PRL               82

2.5.2.2. Rola Służby Ochrony Kolei i innych organów ochrony kolei w zabezpieczeniu majątku PKP i utrzymaniu porządku na kolei   84

2.5.2.3. Miejsce Milicji Obywatelskiej w utrzymaniu porządku publicznego na obszarze kolejowym oraz w ochronie majątku PKP                   88

2.6.  Zmiany w sposobie ochrony obszaru kolejowego w czasie transformacji ustrojowej państwa                                                                                              90

2.6.1. Ustrój i zmiany strukturalne przedsiębiorstwa Polskie Koleje Państwowe w dobie obowiązywania nowych aktów normatywnych z 19972003 roku                                                                                                         90

2.6.2. Przemiany strukturalne organów ochrony kolei w dobie przekształceń transportu kolejowego w latach 1990–2003                                    92

2.7.  Wnioski                                                                                                                 93

 

     Rozdział 3. ASPEKTY PRAWNE I INSTYTUCJONALNE FUNKCJONOWANIA KOLEI, JAKO GŁÓWNEGO PODMIOTU DZIAŁAJĄCEGO NA OBSZARZE KOLEJOWYM PAŃSTWA                        95

3.1. Zarys tworzenia norm prawnych i aktów legislacyjnych określających zasady funkcjonowania transportu kolejowego i jego instytucji w Polsce od 1918 roku       96

3.1.1. Utworzenie przedsiębiorstwa „Polskie Koleje Państwowe”             96

3.1.2. Pozycja prawno-ustrojowa Polskich Kolei Państwowych w okresie PRL                                                                              99

3.1.3. Przekształcenia Polskich Kolei Państwowych po 1989 roku           104

3.1.3.1. Regulacje ustawowe z 1989 roku zmieniające zasady działalności przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”     104

3.1.3.2. Zmiany ustroju przedsiębiorstwa PKP wprowadzone przepisami ustawy z 1995 roku                                                           109

3.2.  Funkcjonowanie transportu kolejowego w Polsce od 1997 roku              113

3.2.1. Pojęcie i cechy transportu kolejowego w odniesieniu do regulacji krajowych i międzynarodowych                                                  113

3.2.2. Regulacje normujące funkcjonowanie transportu kolejowego zawarte w ustawie transportowej z 1997 roku                                            120

3.2.2.1. Określenie warunków eksploatacji dróg, linii i szlaków kolejowych oraz ich zdefiniowanie w przepisach ustawy                       120

3.2.2.2. Zasady organizacji przewozów pasażerskich i towarowych przez przewoźników kolejowych                                               122

3.3.  Zmiany ustroju transportu kolejowego zawarte w ustawie kolejowej z 2003 roku                                                                                        127

3.3.1. Charakterystyka obszarów funkcjonowania transportu kolejowego opisanych w powyższej regulacji                                               127

3.3.2. Podmioty prawne regulujące funkcjonowanie transportu kolejowego w Polsce                                                                                    131

3.4.  Regulacje prawne dotyczące zarządzania bezpieczeństwem transportu kolejowego                                                                                        133

3.4.1.  Udział zarządców i przewoźników kolejowych w zarządzaniu bezpieczeństwem wynikający z implementacji zapisów ustawy     133

3.4.2.  Rola Państwowej Komisji Badania Wypadków Kolejowych w obszarze zarządzania bezpieczeństwem kolei                                    135

3.4.3. Zasady wypełniania misji publicznej przez uczestników transportu kolejowego                                                                              136

3.4.3.1. Akty normatywne określające warunki świadczenia usług publicznych w transporcie kolejowym                          136

3.4.3.2. Zasady i tryb udostępniania podmiotom określonych składników infrastruktury kolejowej                                                 139

3.4.3.3. Realizacja działalności gospodarczej przez przewoźników kolejowych w ramach misji publicznej transportu kolejowego                                                                 140

3.5. Zmiany struktury właścicielskiej kolei oraz likwidacja przedsiębiorstwa państwowego PKP                                                                             142

3.5.1.  Analiza przeobrażeń ustrojowych transportu kolejowego zawartych w Ustawie z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”                                                                                   142

3.5.1.1. Komercjalizacja przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”                                                               142

3.5.1.2. Restrukturyzacja przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”                                                               144

3.5.1.3. Prywatyzacja przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”                                                                150

3.5.1.4. Fundusz kolejowy                                                       152

3.6.  Oceny i konkluzje                                                                              154

 

 Rozdział 4. ORGANIZACJA OCHRONY OBSZARU KOLEJOWEGO RP W DOBIE WSPÓŁCZESNYCH WYZWAŃ I ZAGROŻEŃ                                     156

4.1.  Zagrożenia obszaru kolejowego RP                                                     157

4.1.1.  Pojęcie i podział zagrożeń obszaru kolejowego                          159

4.2.  System ochrony obszaru kolejowego RP                                              170

4.2.1.  Regulacje prawne dotyczące organów ochrony obszaru kolejowego    170

4.2.2.  Instytucje współpracujące w zakresie ochrony obszaru kolejowego    181

4.3.  Ochrona obszaru kolejowego państwa w ramach struktur Grupy Kapitałowej Polskie Koleje Państwowe S.A. w wymiarze instytucjonalnym, funkcjonalnym i normatywnym                                                                               184

4.3.1.  Ochrona infrastruktury kolejowej realizowana przez Straż Ochrony Kolei w ramach spółki PKP Polskie Linie Kolejowe S.A.                      184

4.3.2.  Nadzór nad przestrzeganiem przepisów porządkowych obowiązujących na obszarze kolejowym sprawowany przez organy ochrony kolei    187

4.3.3.  Ochrona porządku publicznego oraz życia i zdrowia osób przebywających na obszarze kolejowym realizowana przez straż ochrony kolei              189

4.4.  Ustrój organów odpowiedzialnych za ochronę obszaru kolejowego        192

4.4.1.  Straże ochrony kolei w realizacji zadań ochronnych                    192

4.4.1.1. Organizacja straży ochrony kolei                                     192

4.4.1.2. Zadania straży ochrony kolei                                          197

4.4.1.3. Szkolenie i dobór kadr w Straży Ochrony Kolei PKP PLK. SA.                                                                                           199

4.4.1.4. Wyposażenie Straży Ochrony Kolei                                202

4.4.1.5. Współpraca Straży Ochrony Kolei z organami ochrony kolei w ramach organizacji COLPOFER I RAILPOL                  206

4.4.2.  Inne podmioty odpowiedzialne za ochronę obszaru kolejowego    209

4.5.  Realizacja zadań obronnych w ramach Grupy Kapitałowej Polskie Koleje Państwowe S.A.                                                                                 212

4.5.1. Zadania obronne realizowane przez Zarząd PKP S.A.                 212

4.5.2.  Wykonywanie i planowanie zadań obronnych w innych podmiotach Grupy Kapitałowej PKP S.A.                                                    215

4.6.   Rozwiązania w zakresie ochrony obszaru kolejowego w wybranych państwach                                                                                          220

4.7.   Oceny i konkluzje                                                                              227

 

 Rozdział 5. KONCEPCJA OCHRONY OBSZARU KOLEJOWEGO W POLSCE W CZASIE POKOJU, KRYZYSU I WOJNY                                    232

5.1.  Ogólne założenia koncepcji                                                                232

5.2.  Cele i zadania systemu ochrony obszaru kolejowego                             242

5.2.1.  Cele systemu                                                                           242

5.2.2.  Zadania systemu                                                                      243

5.3    Funkcjonowanie organów ochrony obszaru kolejowego w Polsce w czasie pokoju,  kryzysu i wojny wg. wariantu II koncepcji                                          245

5.3.1.  Formy i metody działania Państwowej Straży Kolejowej, jako nowego podmiotu systemu                                                                 245

5.3.2.  Struktura organizacyjna PSK                                                    248

5.3.3   Zadania PSK                                                                            263

5.3.4.  Szkolenie i dobór kadr w PSK                                                   265

5.4.   Realizacja zadań przez Państwową Straż Kolejową podczas kryzysu, podwyższa-nia gotowości obronnej i wojny                                                             269

5.5.   Współdziałanie PSK z innymi podmiotami bezpieczeństwa w dziedzinie ochrony obszaru kolejowego                                                               276

5.6.    Konkluzje i podsumowania                                                                 280

 

ZAKOŃCZENIE                                                                                             283

BIBLIOGRAFIA                                                                                             286

SPIS RYSUNKÓW, WYKRESÓW I TABEL                                                  303

ZAŁĄCZNIKI                                                                                                 304

 

 

 

Wstęp

Skutki dynamicznych wydarzeń, jakie dotykały świat w XX i XXI wieku wymuszają inne podejście do problematyki bezpieczeństwa. Zatarły się, bowiem różnice pomiędzy dominującym do niedawna zagrożeniami militarnymi a nieprzewidywalnymi w skutkach zagrożeniami niemilitarnymi.

Sytuacja ta dotyczy wszystkich sfer funkcjonowania państw i społeczeństw, w tym też ich systemów komunikacyjnych. Zapewnienie ich przepustowości, drożności oraz dynamicznego rozwoju gwarantuje każdemu państwu wzrost ekonomiczny, cywilizacyjny oraz społeczny. Dlatego coraz więcej państw poświęca znacznie więcej uwagi problematyce zapewnienia bezpieczeństwa sektorowi transportu kolejowego.

Wymiernym tego przejawem jest fakt tworzenia przez wiele państw świata rodzimych formacji ochronnych odpowiedzialnych za zapewnienie bezpieczeństwa na obszarach kolejowych. Przybierają one w większości postać samodzielnych organów quasipolicyjnych, podporządkowanych właściwym ministrom nadzorującym sektor komunikacyjny w tych krajach.

Wyznacznikiem doniosłości przedmiotowego zagadnienia w przestrzeni światowego i europejskiego bezpieczeństwa transportu kolejowego było powołanie do życia międzynarodowych organizacji zrzeszających formacje i instytucje ochrony kolei.

Również na ziemiach polskich, od momentu odzyskania niepodległości w 1918 roku, podjęto starania zmierzające do stworzenia sprawnego systemu transportu kolejowego, gwarantującego szybkie scalenie ziem zaborczych w jeden organizm państwowy.

Rodząca się administracja kolejowa od pierwszych chwil dostrzegała konieczność powołania struktury odpowiedzialnej za zapewnienie bezpieczeństwa na obszarze kolejowym młodego państwa. Wdrożono stosowne działania legislacyjne, co zaowocowało utworzeniem pierwszych organów ochrony kolei, które przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego odpowiadały za zapewnienie ochrony obszarowi państwa przeznaczonemu do obsługi i eksploatacji kolei.

Podobna sytuacja miała miejsce po zakończeniu działań II wojny światowej, gdzie w miarę wyzwalania ziem polskich administracja kolejowa odtwarzająca struktury PKP rozpoczęła tworzenie formacji ochrony kolei.

W różnym kształcie strukturalnym funkcjonowały one przez cały okres istnienia PRL, ale organem wiodącym w ówczesnej przestrzeni bezpieczeństwa była utworzona w 1960 roku kolejowa formacja ochronna – Służba Ochrony Kolei.

W niezmienionym kształcie prawno-ustrojowym przetrwała ona do zmian struktury właścicielskiej polskich kolei dokonanych w 1997 roku, w wyniku, których problematyka ochrony obszarów kolejowych i zapewnienia bezpieczeństwa beneficjentom transportu kolejowego uległa znaczącej degradacji.

Likwidacja przedsiębiorstwa PKP i powstanie w 2000 roku Grupy Kapitałowej PKP spowodowało całkowitą marginalizację działalności formacji ochrony kolei. Dla powstałych w wyniku tych przeobrażeń właścicielskich spółek kolejowych, wykonujących zadania zarządców infrastruktury i przewoźników kolejowych, ustawowy obowiązek zapewnienia ochrony i bezpieczeństwa na zarządzanych przez siebie terenach kolejowych był tylko suchym przepisem.

Jak pokazuje doświadczenie ostatnich dwóch dekad, również inne formacje ochronne, np. Policja, do zapewnienia właściwego poziomu bezpieczeństwa na obszarze kolejowym w pociągach i innych pojazdach kolejowych nie przykładają należytej uwagi.

Wejście w życie w 2003 roku nowych regulacji ustawowych normujących funkcjonowanie transportu kolejowego i tworzących w zarządach infrastruktury własne straże ochrony kolei, akcesja Polski do Unii Europejskiej i strefy Schengen, spektakularne zamachy skierowane na obszar kolejowy krajów wspólnoty Europejskiej oraz rozwój przestępczości zorganizowanej, nie wpłynęły na zmianę postrzegania przez przedsiębiorców kolejowych problematyki bezpieczeństwa na obszarach kolejowych, pozostawiając tę sferę na marginesie ich działalności.

Degradacja znaczenia i pozycji formacji ochrony kolei w systemie organów ochrony prawnej napawać powinna niepokojem właściwe gremia, zmuszając  je do wdrożenia działań skutkujących stworzeniem kompatybilnego systemu ochrony obszaru kolejowego państwa.

Jego istota powinna się sprowadzać do przekazania odpowiedzialności za zapewnienie bezpieczeństwa na obszarach kolejowych, w pociągach i innych pojazdach kolejowych jednolitej państwowej formacji ochronnej.  Przedmiotowa formacja winna wykonywać swoje zadania we wszystkich stanach funkcjonowania państwa, stając się jedynym kreatorem polityki bezpieczeństwa w obszarze bezpieczeństwa transportu kolejowego.

Przeprowadzone badania wstępne powyższej problematyki ujawniły fakt, iż opisywana płaszczyzna nie znalazła swojego odzwierciedlenia w polskojęzycznej literaturze przedmiotu i różnego rodzaju opracowaniach naukowych.

Powyższe stało się determinantą do podjęcia badań naukowych, których celem było opracowanie koncepcji ochrony obszaru kolejowego RP w różnych stanach funkcjonowania państwa, jak również zdiagnozowanie zagrożeń mogących swoimi skutkami oddziaływać na ten obszar.

Prezentacji wyników badań dokonano w przedmiotowej monografii składającej się ze wstępu, pięciu rozdziałów, zakończenia, bibliografii oraz załączników.

W rozdziale pierwszym tego opracowania, zatytułowanym „Metodologia badań”, przedstawione zostały założenia metodologiczne podjętych badań. Nakreślono sytuację problemową i na tej podstawie zdefiniowano główny problem badawczy oraz wynikające z niego problemy szczegółowe. Określono także przedmiot i cel badań. Ważnym elementem tego rozdziału było sformułowanie głównej hipotezy roboczej oraz hipotez szczegółowych odpowiadających w swoich założeniach określonym wcześniej problemom szczegółowym. Pozwoliły one na ukierunkowanie wysiłków badawczych i ich weryfikację w toku postępowania badawczego. Sformułowane na tym etapie szczegółowe problemy badawcze i hipotezy posłużyły do doboru stosowanych w procesie badań metod i technik badawczych. W toku procesu badawczego dokonano także analizy literatury przedmiotu.

W rozdziale drugim, pod tytułem „Historyczne przesłanki tworzenia się systemu ochrony obszaru kolejowego RP w XX wieku”, zaprezentowano rys historyczny organizacji transportu kolejowego na ziemiach polskich od końca 1918 roku, ze zwróceniem szczególnej uwagi na formy ochrony obszaru kolejowego oraz strukturę i zakres odpowiedzialności formacji odpowiadających za bezpieczeństwo polskich kolei. Ukazano zachodzące na przestrzeni lat przeobrażenia w systemie ochrony obszaru kolejowego, powstałe w wyniku zmieniającej się sytuacji ustrojowej i organizacyjnej państwa.

Rozdział trzeci, pt. „Aspekty prawne i instytucjonalne funkcjonowania kolei, jako głównego podmiotu działającego na obszarze kolejowym państwa”, dotyczy w całości prezentacji pozycji prawnoustrojowej transportu kolejowego w Polsce oraz w środowisku wspólnotowym Europy.

Ukazano tam zmiany w procesie legislacji, organizacji funkcjonowania transportu kolejowego i jego ochrony, jakie zachodziły w dwudziestoleciu międzywojennym, w okresie Polski Ludowej oraz po zmianach ustrojowych i ekonomicznych powstałych w wyniku przemian doktrynalnych zaistniałych w 1989 roku.

W rozdziale czwartym – „Organizacja ochrony obszaru kolejowego RP w dobie współczesnych wyzwań i zagrożeń” – poddano analizie obecny stan funkcjonowania formacji ochrony obszaru kolejowego. Omówiono organizacje i zadania zarządców i przewoźników kolejowych, skupiając się na przedstawieniu wszystkich aspektów funkcjonowania straży ochrony kolei utworzonych w zarządach infrastruktury kolejowej. Dokonano opisu działań podejmowanych przez te formacje ochronne, podczas wprowadzania stanów nadzwyczajnych oraz podwyższania gotowości obronnej państwa.

Zaprezentowano także doświadczenia w dziedzinie ochrony obszarów kolejowych, funkcjonujące w wybranych państwach świata oraz przeanalizowano formy współpracy międzynarodowej podejmowanej przez Straż Ochrony Kolei działającą w PKP PLK S.A. z organizacjami funkcjonującymi w przestrzeni bezpieczeństwa transportu kolejowego.

Rozdział piąty – „Koncepcja ochrony obszaru kolejowego w Polsce, w czasie pokoju, kryzysu i wojny” – odzwierciedla założenia koncepcji ochrony obszaru kolejowego RP. Tym razem skupiono się na omówieniu możliwych do zaimplementowania rozwiązań na rzecz stworzenia instytucjonalnego systemu ochrony obszaru kolejowego.

Propozycje te odnoszą się do możliwości pozostawienia odpowiedzialnym za kreowanie polityki bezpieczeństwa zarządcę infrastruktury, poprzez znaczące wzmocnienie pozycji utworzonej przez niego formacji ochronnej. Zaprezentowano projekt organizacji Straży Ochrony Kolei, stanowiącej wyodrębnioną strukturę organizacyjną zarządcy posiadającą własny ustrój, umożliwiający pełną realizację zadań ustawowych.

Opisano także wariant polegający na próbie powierzenia całości problematyki i zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa obszarowi kolejowemu państwowej formacji bezpieczeństwa, jaką powinna być Państwowa Straż Kolejowa, działająca na mocy własnej ustawy pragmatycznej.

Stać się ona musi Centralnym Organem Administracji Rządowej, skupiającym w swej jurysdykcji całość zagadnień dotyczących kreowania polityki bezpieczeństwa obszaru kolejowego oraz odpowiadać za jego ochronę i obronę.

W zakończeniu dokonano oceny zakresu osiągnięcia rozwiązania postawionego głównego problemu badawczego z uwzględnieniem problemów szczegółowych, celu  a także oceny trafności postawionej hipotezy roboczej. Przedstawiono również syntetyczne wnioski z całości podjętych i przeprowadzonych badań naukowych.

W załącznikach prezentowane są schematy ukazujące strukturę i pozycję prawnoustrojową formacji ochrony obszaru kolejowego analizowanych w dysertacji.     Umieszczono w załącznikach także projekt Ustawy o Państwowej Straży Kolejowej opracowany w roku 2004, a następnie zaktualizowany w 2014 roku, który stał się podstawą do zaprezentowania analizy organizacji i funkcjonowania elementu koncepcji ochrony obszaru kolejowego, jaki stanowi przedmiotowa formacja bezpieczeństwa.

Pokorska Olga

ol

mgr Olga Pokorska – psycholog,

doktorantka Wydziału Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, z doświadczeniem w pracy terapeutycznej z osobami ze spektrum autyzmu.  Zainteresowania naukowe obejmują metody diagnozy rozwoju dzieci i młodzieży, diagnostykę funkcjonowania poznawczego pacjentów z chorobami neurodegeneracyjnymi, a także komunikację w medycynie.

Dziadel Agnieszka

dz

mgr Agnieszka Dziadel – pedagog,
wykładowca w Studium Filozofii i Psychologii Człowieka Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku,
Główne obszary zainteresowań naukowych: zaburzenia psychiczne w perspektywie edukacyjnej, edukacyjne aspekty komunikacji w medycynie, praca rozwojowa oraz terapeutyczna w oparciu o metody pracy z ciałem i ruchem.

Polityńska Barbara Ewa

politDr hab. nauk społecznych Barbara Ewa Polityńska – psycholog kliniczny, Kierownik Studium Filozofii i Psychologii Człowieka Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku.

Główne zainteresowania naukowe: psychologia kliniczna, psychologiczne aspekty komunikacji klinicznej, psychologiczne aspekty opieki nad ludźmi starszymi oraz ich opiekunami.

Psy i konie służbowe bohaterami Festiwalu Nauki

Niestrudzona propagatorka bezpieczeństwa dzieci i młodzieży oraz pasjonatka wiedzy kryminalistycznej dr Joanna Stojer-Polańska zaprasza na spotkanie naukowców i pasjonatów tej dziedziny wiedzy oraz miłośników zwierząt – psów i koni, nie tylko służbowych do Raciborza.

pies2019godzina12

psyikonie

Nawiązaliśmy współpracę z Janem Gołębiowskim, psychologiem kryminalnym

Z przyjemnością informujemy o nawiązaniu współpracy ze znanym polskim psychologiem kryminalnym, biegłym sądowy, wykładowcą Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej, autorem licznych publikacji na temat profilowania nieznanych sprawców przestępstw.

Otrzymaliśmy właśnie informację dotyczącą ogłoszenia plebiscytu na recenzję naszych książek, poświęconych tematyce kryminalistycznej, w tym – pozycje edukacyjne z zakresu kryminalistyki i bezpieczeństwa dla dzieci i młodzieży.

J. Gołębiowski napisał nam, że 12 marca ogłosił na FB plebiscyt na recenzję i w ciągu dwóch dni post dotarł do 7283 odbiorców (statystyki z FB), skomentowało 38 osób (osoby chętne do sporządzenia recenzji). Wybrane zostały dwie osoby, jedna dostanie do recenzji „Ślady”, a druga „Konie”. Kolejne nasze pozycje do recenzji pojawią się na profilu na FB w terminie późniejszym.

Link: https://www.facebook.com/profilowaniekryminalne/photos/a.129891917059086/2094544423927149/?type=3&theater

Przechwytywanie

Goruk-Górski Piotr

Piotr Goruk-Górski – dr nauk o bezpieczeństwie, wykładowca Wyższej Szkoły Gospodarki Euroregionalnej w Józefowie, absolwent Wydziału Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Obrony Narodowej oraz Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Koordynator Klas Wojskowych. Były funkcjonariusz formacji ochrony kolei, współautor związkowego projektu ustawy o Państwowej Straży Kolejowej. Prezes Zarządu Stowarzyszenia Proobronnego „Amor Patria”. Odznaczony Srebrnym Medalem „Za Długoletnią Służbę”, Medalem „Komisji Edukacji Narodowej” oraz Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.

Biblioteki całego świata z książkami naszego wydawnictwa

Nasz Autor napisał do nas, co następuje:

„Moje książki, także publikowane w Silva Rerum są w bardzo wielu bibliotekach na świecie, co jest także reklamą dla wydawnictwa, o czym donoszę z przyjemnością – prof. Dariusz Łukasiewicz”.

Bardzo nas to cieszy i z satysfakcją publikujemy nadesłane zrzuty ekranu, z zakreślonymi pozycjami również wydanymi przez Wydawnictwo Naukowe SILVA RERUM.

Dziękujemy!

moje moje4 moje12 moje14 moje13 moje11 moje5 moje3 moje2 moje1

Zientarski Piotr Benedykt

Zdjęcie

Piotr Benedykt Zientarski – dr nauk prawnych, adwokat. W latach osiemdziesiątych XX wieku obrońca działaczy opozycyjnych, w 2006 roku IPN nadał mu status pokrzywdzonego. Senator Rzeczypospolitej Polskiej. W VI kadencji wiceprzewodniczący Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, w VII i VIII kadencji przewodniczący Komisji Ustawodawczej i przewodniczący Podkomisji do Spraw Zmian Konstytucji, w IX kadencji przewodniczący Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. W latach 2007-2015 członek Krajowej Rady Sądownictwa. Aktywny uczestnik postępowań legislacyjnych, autor kilkuset poprawek do prawa materialnego i procesowego, m.in. przyczynił się do rozpoczęcia i kontynuowania realizacji orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego. Autor i redaktor naukowy kilkudziesięciu publikacji z zakresu prawa konstytucyjnego. Przedstawiciel polskiego parlamentu na międzynarodowych konferencjach konstytucyjnych (Budapeszt, Erewań, Astana). Członek kolegium redakcyjnego miesięcznika „Palestra”, „Studiów Orientalnych”, członek rady naukowej Humanistycznych Zeszytów Naukowych „Prawa Człowieka”. Przewodniczący komitetów organizacyjnych i naukowych oraz członek komitetów naukowych ponad 30 konferencji międzynarodowych i krajowych. Doktor honoris causa Kazachskiego Narodowego Uniwersytetu Al-Farabi.

Mniejszości w RP – projektowanie graficzne

Przedstawiamy wstępne projekty graficzne do publikacji nt. mniejszości w Rzeczypospolitej Polskiej.

 

Woch Marek

OLYMPUS DIGITAL CAMERA Marek Woch – dr nauk prawnych, seminarzysta prof. Marii Szyszkowskiej na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Pełnomocnik Prezesa NFZ do spraw kontaktów z organizacjami pozarządowymi i organami władzy publicznej ustanowiony w 2016 r. Radca Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców ustanowiony w 2019 r. Biegły Sądowy z zakresu: zarządzania oraz organizacji opieki zdrowotnej przy Sądzie Okręgowym Warszawa – Praga w Warszawie.

Tadeusz Gadkowski: Podmiotowość prawnomiędzynarodowa organizacji międzynarodowych a ich zdolność traktatowa

tg

ISBN

  • 978-83-65697-78-3 - Książka w miękkiej oprawie
  • 978-83-65697-79-0 - Książka w twardej oprawie
  • 978-83-65697-80-6 - Publikacja elektroniczna tylko do ściągnięcia

 

Stron 260, wymiary 140×200

Książka w miękkiej oprawie  – 42,00 zł
Książka w twardej oprawie – 52.00 zł

Demo do darmowego pobrania - Gadkowski demo

Monografia poświęcona jest problematyce zdolności organizacji międzynarodowych do zawierania umów w kontekście ich prawnomiędzynarodowej podmiotowości. Autor prezentuje w niej szczególne miejsce organizacji międzynarodowych we współczesnej społeczności międzynarodowej i definiuje ich status prawny na gruncie prawa międzynarodowego. Przedmiotem szczegółowych rozważań jest istota i charakter ich podmiotowości prawnomiędzynarodowej, która różni się – co do istoty, charakteru i źródeł, od podmiotowości państw. Autor podkreśla przy tym, że pomimo tych różnic, rządowe organizacje międzynarodowe są dzisiaj pełnoprawnymi podmiotami prawa międzynarodowego, a ich podmiotowość oznacza zwłaszcza możliwość czynnego i szerokiego udziału w procesie stanowienia tego prawa. Szczególnie ważna jest aktywność organizacji międzynarodowych w zakresie zawierania umów nie tylko z państwami członkowskimi, ale przede wszystkim z państwami trzecimi i innymi organizacjami międzynarodowymi. Taka aktywność organizacji jest możliwa, jako że podstawowym atrybutem prawnomiędzynarodowej podmiotowości jest ich zdolność traktatowa. Realizując swoje szczegółowe kompetencje w tym zakresie organizacje międzynarodowe w istotny sposób wpływają na kształt współczesnego prawa międzynarodowego.

 

Spis treści

 

Wykaz skrótów

Wstęp

 

Rozdział I

Organizacje międzynarodowe – wprowadzenie do problematyki badawczej

1. Instytucjonalizacja współpracy międzynarodowej – nowa jakość prawa międzynarodowego

2. Organizacje międzynarodowe jako instytucje współpracy międzynarodowej

3. Organizacje międzynarodowe – minimum definicyjne

3.1. Prace kodyfikacyjne Komisji Prawa Międzynarodowego

3.2. Doktryna

3.3. Proponowana definicja

 

Rozdział II

Podmiotowość prawnomiędzynarodowa jako szczególna metacecha organizacji międzynarodowych

1. Uwagi wprowadzające

2. Podmiotowość a osobowość prawa międzynarodowego

3. Najważniejsze atrybuty podmiotowości prawnomiędzynarodowej w odniesieniu do organizacji międzynarodowych

4. Podmiotowość prawnomiędzynarodowa organizacji międzynarodowych – istota i charakter

4.1. Uwagi ogólne

4.2. Koncepcje podmiotowości prawnomiędzynarodowej organizacji międzynarodowych – podmiotowość subiektywna i obiektywna

5. Podmiotowość prawnomiędzynarodowa organizacji międzynarodowych – stanowisko Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości

 

Rozdział III

Zdolność traktatowa organizacji międzynarodowych w kontekście ich prawnomiędzynarodowej podmiotowości

1. Zdolność traktatowa organizacji międzynarodowych – istota i charakter

2. Podstawy zdolności traktatowej organizacji międzynarodowych

3. Zakres zdolności traktatowej organizacji międzynarodowych

 

Zakończenie

Bibliografia

Summary

 ———————————————————————–

Tadeusz Gadkowski – Prof. UAM dr hab., Kierownik Zakładu Prawa Międzynarodowego i Organizacji Międzynarodowych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor publikacji z zakresu problematyki prawa organizacji międzynarodowych, prawa traktatów, prawa Unii Europejskiej, międzynarodowego prawa atomowego i międzynarodowego prawa praw człowieka.

Gadkowski Tadeusz

Tadeusz Gadkowski – prof. UAM dr hab., Kierownik Zakładu Prawa Międzynarodowego i Organizacji Międzynarodowych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor publikacji z zakresu problematyki prawa organizacji międzynarodowych, prawa traktatów, prawa Unii Europejskiej, międzynarodowego prawa atomowego i międzynarodowego prawa praw człowieka.

Piotr Goruk-Górski: Ochrona obszaru kolejowego RP w czasie pokoju, kryzysu i wojny

Prezentujemy projekty autorstwa młodego grafika rodem z Australii, Mateusza Bartkowiaka do publikacji o ochronie obszaru kolejowego RP. Jeden z projektów został już wybrany jako docelowy.

Kliknij i zobacz: Ochrona Obszaru Kolejowego

Publikacja wydawana jest razem z  Wydawnictwem Wyższej Szkoły Gospodarki Euroregionalnej w Józefowie.

Chcesz wiedzieć więcej o grafiku, autorze projektów? Kliknij tutaj: https://www.mateuszbartkowiak.com/about-me-1

Łuczak Mikołaj Jacek

Łuczak Mikołaj Jacek (dr) – doktor nauk humanistycznych w zakresie socjologii, kulturoznawca. Adiunkt w Katedrze Pracy Socjalnej Akademii Pomorskiej w Słupsku. Członek Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, czynny badacz społeczny. Autor kilkudziesięciu publikacji z zakresu nauk o komunikacji, socjologii medycyny (w szczególności dot. społecznych aspektów opieki paliatywnej i hospicyjnej), socjologii problemów społecznych i nauk o bezpieczeństwie, w tym monografii pt.: Przestrzenie komunikacji społecznej (2016).

Wojciech Marek Kasprzyk

Wojciech Marek Kasprzyk (dr nauk prawnych) – Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa im. Witelona w Legnicy, wykładowca akademicki, samorządowiec. Właściciel Kancelarii Radców Prawnych dr Wojciech Kasprzyk.

Duraj Natasza

Duraj Natasza (dr hab., prof. nadzw.) – Uniwersytet Łódzki, Zakład Analizy i Strategii Przedsiębiorstwa. Zainteresowania naukowe: analiza działalności przedsiębiorstwa, analiza finansowa, bezpieczeństwo finansowe, przestępstwa w sferze działalności ekonomicznej, bezpieczeństwo wewnętrzne, przestępczość zorganizowana.

Czechowicz Sebastian

Czechowicz Sebastian – student V roku prawa na Uniwersytecie Rzeszowskim, autor kilkunastu artykułów z zakresu szeroko rozumianego prawa publicznego, zainteresowania naukowe skupiają się wokół prawa do życia i zdrowia badanych przez pryzmat prawa karnego i administracyjnego.

Chotkowska Katarzyna

Chotkowska Katarzyna (mgr) – Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej. Psycholog, specjalista do spraw polityki społecznej. Naukowo interesuje się środowiskowymi metodami wsparcia osób chorujących psychicznie, destygmatyzacją osób doświadczających kryzysów psychicznych oraz innowacyjnymi programami skierowanymi do osób bezdomnych chorujących psychicznie. Wspiera działania Grupy Wsparcia.

Błaszków Tomasz

Błaszków Tomasz (mgr) – absolwent Wydziału Teologicznego UKSW w Warszawie. Obszar zainteresowań badawczych obejmuje zagadnienia związane ze współczesną literaturą polską oraz jej odniesieniami do filozofii i teologii.

Prawa człowieka wobec koncepcji human security

pcz5

Redakcja:

Daria Bieńkowska

Ryszard Kozłowski

Mikołaj Jacek Łuczak

 

  • ISBN
  • 978-83-66353-05-3 Książka w miękkiej oprawie /cena 41,00 zł/
  • 978-83-66353-06-0 Publikacja elektroniczna tylko do ściągnięcia – EPUB
  • 978-83-66353-07-7 Publikacja elektroniczna tylko do ściągnięcia – PDF
  • 978-83-66353-08-4 Publikacja elektroniczna tylko do ściągnięcia – Mobi

 

Wprowadzenie

Mikołaj Jacek Łuczak: Między narracją a dogmatem. O prawach człowieka w kontekście myśli Yuvala Noaha Harariego

Ryszard Kozłowski: Godność a najwznioślejszy sens i cel życia człowieka

Grzegorz Piekarski, O kulturę pamięci milczących i przemilczanych ofiar obozów koncentracyjnych. Rozważania w kontekście praw człowieka

Natasza Duraj, Praktyka wymierzania i wykonywania kar w Federacji Rosyjskiej

Wojciech Marek Kasprzyk, Prawo do korespondencji osoby osadzonej

Samuel Štefan Mahút, Sprzeciw sumienia w kontekście praw człowieka

Sebastian Czechowicz, Bezpieczeństwo i gwarancje praw człowieka dziecka nienarodzonego w obliczu karnoprawnych aspektów nielegalnego przerywania ciąży w Polsce

Wiktor Portka, Prawo do ochrony zdrowia w polskim systemie opieki zdrowotnej

Daria Bieńkowska, Prawo do świadczenia zdrowotnego w transgranicznej opiece zdrowotnej jako element polityki bezpieczeństwa pacjenta

Katarzyna Chotkowska, Łamanie praw człowieka i praw pacjenta osób chorujących psychiczne w Polsce

Aleksandra Zadrożna, Działania grup samopomocowych osób doświadczających kryzysu psychicznego jako możliwość przeciwdziałania stygmatyzacji i dyskryminacji osób chorujących psychicznie

Karol Rutkowski, Prawo do sprawiedliwości

Tomasz Błaszków, Fenomen kultury jako konstytutywny element praw człowieka

Masaki Ichinose, On Human Rights of Dead People

Zuzana Magurová, Human rights of trans people in Slovakia

Bibliografia

Bal charytatywny zorganizowany na rzecz „Zakątka Weteranów”

Taki oto wpis zamieszczono na Facebooku:

„Kochani.
Dziś mija tydzień jak bawiliśmy się na balu charytatywnym zorganizowanym na rzecz „Zakątka Weteranów”, wiązaliśmy z nim nadzieję na zgromadzenie środków wspomagających budżet naszego stowarzyszenia, bo jak wiecie kasa to odwieczna bolączka działających charytatywnie podmiotów – między innymi nas. Liczyliśmy i się nie przeliczyliśmy, ale o tym już pisaliśmy. Budżet podreperowała kwota 5770,00 zł. W tym miejscu pragniemy podziękować wszystkim, którzy w różny sposób nam w tym dziele pomogli. – załączamy listę darczyńców, bez nich nie dalibyśmy rady. BARDZO WAM DZIĘKUJEMY – JESTEŚCIE WIELCY
Ps. lista jest w kolejności alfabetycznej, gdyż nie chcemy nikogo faworyzować :)”

Oto ta lista

Inked52749948_2325333954143337_2547941279078023168_n_LI

Link: https://www.facebook.com/1432607456749329/photos/pcb.2325328404143892/2325333950810004/?type=3&theater

Przestępstwa w ciemnej liczbie. Recenzja Anny Ruszczyk w „Gazecie Śledczej”

„Nie znajdziecie ich w żadnych tabelkach, wykazach ani wykresach. Nie figurują w żadnych rejestrach, rubrykach, kartotekach. Nie spędzają snu z powiek śledczych, nie męczą sumienia prokuratorów. A jednak są na językach specjalistów i naukowców. Bywają przedmiotem konferencji, wykładów czy też publikacji. Nieujawnione, to nie znaczy, że niewidzialne. To nie znaczy, że takie, które się nie wydarzyły. To przestępstwa trudne do wykrycia, historie za którymi stoi ludzka tragedia. I właśnie dlatego o takich nieujawnionych nigdzie zdarzeniach, frapujących przypadkach i błędnie zakwalifikowanych przestępstwach należy mówić. W dążeniu do poznania prawdy lub chociażby do jej przybliżenia trzeba mieć umysł otwarty, nie bać się tego co nowe i nieznane. Stąd też zachęcam do lektury „Przypadków kryminalnych” w których zjawisko ciemnej liczby przestępstw chociaż na chwilę przestaje być tajemnicą” – napisała Anna Ruszczyk w swojej recenzji.

Czytaj więcej: http://gazetasledcza.pl/2019/02/przypadki-kryminalne-ciemna-liczba-przestepstw-jako-problem-interdyscyplinarny-pod-red-joanny-stojer-polanskiej-recenzja/#.XG6EEej0lPZ

Etapy prac nad okładką do publikacji poświęconej problemowi eutanazji

Bogna Wach: Spór o legalizację eutanazji i wspomaganego samobójstwa. Przegląd argumentów

Tak brzmi tytuł książki, do której obecnie /luty 2019/ projektujemy okładkę. Zaproponowaliśmy Autorce zmianę tytułu i wyodrębnienie jednego elementu wiodącego – opartego na słowie EUTANAZJA. Tytuł byłby silniejszy w swoim przekazie, a i graficznie prezentowałby się lepiej. Korzystniejsze jest bowiem projektowanie graficzne okładki w oparciu o dwa-trzy słowa niż na bazie wieloskładnikowego tytułu. Taki tytuł najzwyczajniej „rozmywa się” i ginie w wielości słów wyrazistość przekazu. Proponujemy, by tytuł główny stanowił pierwszą cześć podtytułu. Przygotowaliśmy projekty jednak do obu wersji tytułów. Bo w naszym Wydawnictwie ostatnie słowo zawsze należy do Autora. To przecież jego Dzieło i tylko Autor może zadecydować o jego ostatecznym kształcie. My tylko proponujemy, sugerujemy i wyjaśniamy nasze działania.

A oto wstępne projekty okładki książki autorstwa dr Bogny Wach /kliknij/:

Na bazie pierwszego z projektów przygotowaliśmy warianty robocze różnych wersji okładki. Chodziło nam o to, by ukazać, jak kolor może zmienić siłę przekazu graficznego okładki. Oto one /kliknij/:

Zaproponowaliśmy też zmianę tytułu z jednym słowem wiodącym, co wpływa na silniejsze oddziaływanie okładki na potencjalnego czytelnika. Tytuł jednowyrazowy, wyraziste tło, symboliczny rysunek – to wszystko powoduje, ze wzrok zatrzymuje się na swoistym znaku graficznym, którym jest okładka. Jak do tego odniesie się sama Autorka? Bo przecież to właśnie Autorka jest tu najważniejsza i Jej zdanie zawsze uszanujemy.

Oto nasza propozycja:

aa

 

 

 

 

 

 

Autorka przeanalizowała nasze propozycje i poprosiła o przesłanie wariantów z konkretnymi zmianami, które wskazała. I tak dalej pracujemy wspólnie nad ustaleniem ostatecznej wersji okładki. Oto projekty wariantowe, bazujące na naszych dwóch propozycjach graficznych, które Autorce spodobały się najbardziej /kliknij/:

Bogna Wach: Spór o legalizację eutanazji. Przegląd argumentów

eut

ISBN

  • 978-83-65697-93-6 /druk/
  • 978-83-65697-94-3 /e-book/
  • cena 59,00 /druk/

Recenzenci

  • prof. Jarosław Mikołajewicz (UAM)
  • prof. Bartosz Wojciechowski (UŁ)

Spis treści

Objaśnienie niektórych  terminów występujących w tekście. 7

Wstęp. 9

Rozdział I. 13

Definicje pojęć „eutanazja” i „wspomagane samobójstwo”. 13

1. Ewolucja znaczenia słowa „eutanazja”. 13

2. Problem z definicją eutanazji 19

2.1 Cechy definicyjne i przykłady definicji terminu „eutanazja”. 22

2.2 Wspomagane samobójstwo. 27

3. Typy eutanazji 29

Rozdział II. 33

Sytuacje graniczne związane z leczeniem u schyłku życia. 33

1. Uwagi wstępne. 33

2. Problem sztucznego nawadniania i odżywiania. 36

2.1 Przykłady spraw sądowych dotyczących przerwania nawadniania i odżywiania. 37

2.2 Czym jest sztuczne nawadnianie i odżywianie. 44

3. Zasada podwójnego skutku jako usprawiedliwienie przyspieszenia śmierci w opiece paliatywnej 47

3.1 Zasada podwójnego skutku u św. Tomasza z Akwinu. 47

3. 2 Współczesne zastosowanie zasady podwójnego skutku. 49

3.2.1 Zastosowania zasady podwójnego skutku w prawie i normach organizacji zawodowych lekarzy. 51

3.2.2  Zastosowanie zasady podwójnego skutku w orzecznictwie – przykład brytyjski 52

3.2.3 Letalna analgezja w prawie polskim.. 54

3.2.3  Zasada podwójnego skutku w normach wybranych organizacji zawodowych lekarzy. 55

3.2.4 Raport brytyjskiej Komisji Waltona. 57

3.2.5 Krytyka zasady podwójnego skutku. 58

3.2.5.1 Dylematy związane z opieką paliatywną. 58

3.2.5.2 Krytyka intencji (zamiaru) 59

3.2.5.3 Lekarz i jego odpowiedzialność za śmierć chorego. 62

3.2.5.4 Obrona intencji 63

3.3           Zakwestionowanie aktualności zasady podwójnego skutku. 66

4. Terminalna sedacja 67

5. Zabić a pozwolić umrzeć 73

5.1 Zaprzestanie terapii ratującej życie. 73

5.2 Eutanazja a zaprzestanie terapii 74

5.3 Działanie i zaniechanie, ocena konsekwencji 75

5.4 Zaprzestanie terapii a eutanazja bierna. 76

5.5 Uporczywość (daremność) terapeutyczna. 77

5.6 Autonomia pacjenta i przerwanie leczenia. 79

6. Podsumowanie. 82

Rozdział III. 84

Argument religijny. 84

1. … Stanowisko chrześcijaństwa. 84

1.1 Zagadnienia wstępne. 84

1.2 Stanowisko Kościoła katolickiego. 85

1.3 Stanowisko Kościołów prawosławnych. 99

1.4 Stanowisko wybranych Kościołów protestanckich. 108

1.4.1 Zagadnienia wstępne. 108

1.4.2 Stanowisko Kościoła anglikańskiego. 110

1.4.3 Stanowisko metodystów. 113

1.4.4  Stanowisko Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. 116

1.4.5 Stanowisko Kościołów reformowanych. 121

1.4.6 Stanowisko prezbiterian. 123

1.4.7 Stanowisko Wspólnoty Kościołów Ewangelickich w Europie. 124

1.4.8 Podsumowanie. 126

2. Stanowisko judaizmu. 127

3. Stanowisko islamu. 138

4. Stanowisko buddyzmu. 150

Rozdział IV 162

Argument z prawa naturalnego – wersja laicka. 162

1. Uwagi wstępne. 162

2. Prawo naturalne jako obiektywny porządek norm.. 163

2.1 Problem z akceptacją prawa naturalnego. 164

2.2 Źródła poznania prawa naturalnego. 166

2.3 Krytyka – błąd naturalistyczny. 168

3. Prawo naturalne a prawo stanowione. 170

4. Prawa człowieka jako przykład uniwersalnych praw naturalnych. 171

5. Dobro ludzkiego życia. 173

6. Podsumowanie. 176

Rozdział V 178

Argument z autonomii jednostki 178

1. Uwagi ogólne. 178

2. Autonomia w medycynie. 180

2.1 Europejska konwencja bioetyczna. 182

3. Problem zgody pacjenta na leczenie. 183

3.1 . Zgoda kompetentnej osoby na zabieg. 183

3.2 Problem zgody pacjenta niekompetentnego. 185

3.3 Oświadczenia woli pro futuro. 189

3.4 Krytyka oświadczeń woli pro futuro. 192

3.5 Koncepcja najlepszego interesu pacjenta. 193

3.6 Krytyka koncepcji najlepszego interesu pacjenta. 195

4. Eutanazja na prośbę pacjenta jako wyraz autonomii 196

5. „Obowiązek umierania”. 208

6. Eutanazja a powinności lekarza. 211

7. Podsumowanie. 213

Rozdział VI. 216

Argument z jakości życia. 216

1. Uwagi wstępne. 216

1.1 Czym jest jakość życia. 217

1.2 Próby opisu i zastosowania kategorii jakości życia. 217

1.3 Problem mierzalności jakości życia. 218

1.3.1 Przykładowe mierniki jakości życia. 218

1.4 Jakość życia w decyzjach etycznych. 221

1.4.1 Pacjenci kompetentni i ich jakość życia. 222

1.4.2 Przykłady rozstrzygnięć sądowych w przypadkach osób kompetentnych. 223

1.4.3  Jakość życia w przypadkach pacjentów niekompetentnych. 225

1.5 Bycie osobą a prawo do życia. 226

1.5.1 Przynależność do gatunku ludzkiego jako kryterium bycia osobą. 227

1.5.2 Przykłady rozstrzygnięć sądowych w przypadkach osób niekompetentnych. 228

1.5.3  Holenderski protokół z Groningen jako przykład zastosowania oceny jakości życia. 237

2. Podsumowanie. 242

Rozdział VII. 245

Argument równi pochyłej 245

1. Uwagi ogólne. 245

2. Formy argumentu równi pochyłej 246

2.1 Logiczna postać argumentu równi pochyłej 247

2.2 Empiryczna postać argumentu równi pochyłej 248

2.3 Historyczna postać argumentu równi pochyłej 250

3. Wytyczenie granicy jako zabezpieczenia przed skutkami równi pochyłej 252

4. Próby wytyczenia granic w praktyce ─ wybrane obowiązujące rozwiązania prawne. 254

4.1 Wspomagane samobójstwo ─ rozwiązania amerykańskie. 254

4.2 Eutanazja w rozwiązaniach europejskich. 259

4.2.1 Holandia. 259

4.2.1.1 Orzecznictwo sądowe. 259

4.2.1.2 Ustawa „O kontroli zakończenia życia na żądanie i pomocy w samobójstwie”. 263

4.2.2  Belgia. 265

4.2.2.1  Ustawa i orzecznictwo sądowe. 265

4.2.3 Luksemburg. 268

4.2.4  Kanada. 270

4.2.5  Australijski stan Wiktoria. 277

4.2.6 Prawny status eutanazji i wspomaganego samobójstwa w Polsce. 279

4.2.6.1 Zabójstwo na żądanie i ze współczucia w polskim kodeksie karnym.. 279

4.2.6.1.1 Problem z terminem „eutanazja”. 279

4.2.6.1.2 Przedmiot ochrony. 280

4.2.6.1.3 Eutanazja a zaniechanie lub niepodejmowanie terapii 281

4.2.6.1.4 Warunki uprzywilejowania zabójstwa z art. 150 kk. 284

4.2.6.1.5 Sankcja za zabójstwo z art. 150 kk. 286

4.2.6.2 Namowa lub udzielenie pomocy do samobójstwa w polskim kodeksie karnym.. 287

4.2.6.2.1 Przedmiot ochrony. 287

4.2.6.2.2 Forma i przesłanki popełnienia przestępstwa z art. 151 kk. 288

4.2.6.2.3 Wątpliwości związane z karalnością przestępstwa z art. 151 kk. 289

4.2.7 Polski projekt legalizacji eutanazji 291

5. Wątpliwości dotyczące efektywności zabezpieczeń przed równią pochyłą. 292

5.1 Płynna granica między wspomaganym samobójstwem a eutanazją oraz rodzajami cierpienia. 292

5.2 Statystyki holenderskie i belgijskie. 299

5.2.1 Raport Remmelinka i jego krytyka. 299

5.2.2 Kontynuacja badań nad zjawiskiem wspomaganej śmierci w Holandii 302

5.2.3 Statystyki regionalnych komisji ds. eutanazji 303

5.2.4 Dyskusyjność przytaczanych danych. 307

5.2.5  Statystki belgijskie i ich analiza. 308

5.2.6  Wątpliwości odnośnie przestrzegania granic wykonywania eutanazji wytyczonych przez ustawodawcę belgijskiego. 314

5.3 Zmiany w prawie brytyjskim po sprawie Dianne Pretty. 317

5.4 Od autonomii decyzji do eutanazji osób niekompetentnych motywowanej współczuciem. 324

6. Podsumowanie. 326

Rozdział VIII. 333

Typy argumentów w sporze o dopuszczalność eutanazji i wspomaganego samobójstwo. 333

1.Wprowadzenie. 333

2. Czym jest eutanazja i wspomagane samobójstwo. 333

3. Argumenty formułowane przez przeciwników przyspieszania śmierci 335

3.1 Argument ze świętości życia w wersji religijnej 336

3.2 Argument nienaruszalności życia z prawa naturalnego w wersji laickiej 338

3.3  Argument równi pochyłej 340

4. Argumenty formułowane przez zwolenników przyspieszania śmierci 343

4.1 Argument z autonomii jednostki 343

4.2 Argument z jakości życia. 346

5. Inne argumenty. 349

6.  Podsumowanie. 351

Bibliografia. 354

 

Objaśnienie niektórych terminów
występujących w tekście

Choroba terminalna termin medyczny, określający chorobę, której sposoby leczenia są nieznane, albo tak zaawansowane stadium danej choroby, że nie można już jej leczyć przyczynowo, ale jedynie objawowo. Choroba terminalna prowadzi do śmierci.

Letalna analgezja[1] to praktyka, polegająca na usuwaniu bólu za pomocą środków farmakologicznych, której skutkiem może być przyspieszenie śmierci pacjenta
(np. poprzez podawanie coraz większych dawek morfiny). Lekarza stosujący letalną analgezję ma na celu uwolnienie pacjenta od bólu, a nie doprowadzenie do jego śmierci.

Resuscytacja i reanimacja[2] – zespół czynności, zmierzających do przywrócenia funkcjonowania układu krążenia i oddychania. Przywrócenie czynności oddychania i krążenia nosi nazwę resuscytacji. Jeżeli poszkodowany ponadto odzyskał świadomość, to mamy do czynienia z reanimacją.

Stan trwale wegetatywny lub stan przetrwały wegetatywny[3] stan wegetatywny (łac. vegeto ‘ożywiam, pobudzam’) charakteryzuje się utratą wyższych funkcji mózgu, głównie świadomości. U pacjenta znajdującego się w stanie wegetatywnym nie funkcjonuje świadomość, a zachowane są odruchy z rdzenia przedłużonego, a więc jego organizm zdolny jest do reaktywności, ale pozbawiony zmysłowego kontaktu ze światem oraz najprawdopodobniej myślenia. Po kilku albo kilkunastu miesiącach stan ten może przerodzić się w trwały stan wegetatywny. Osoby w stanie wegetatywnym mogą także samodzielnie oddychać bez potrzeby stosowania respiratora, normalnie trawią pokarmy, zachowane jest krążenie krwi, zdolność regulacji ciepłoty ciała i przemiany materii. Pacjenci w takim stanie wymagają zwykłej opieki pielęgnacyjnej, a także podawania wody i pokarmów. Stan trwale wegetatywny może trwać wiele lat.

Sztuczne nawadnianie i odżywianie[4] – pacjentom, którzy nie są w stanie przyjmować jedzenia i wody samodzielnie, są one podawane w sposób sztuczny następującymi sposobami:

  1. Gastrostomia, czyli nacięcie powłok żołądka stosowane w przypadkach, kiedy chory nie może samodzielnie połykać;
  2. Wprowadzenie sondy nosowo-żołądkowej (zgłębnika), przez który podaje się elementy zwykłej diety;
  3. Pozajelitowo za pomocą kroplówki wprowadzonej dożylnie lub przez dojście centralne do jednej z żył chorego.

Terminalna sedacja [5] – ta praktyka polega na wprowadzeniu pacjenta znajdującego się w ostatnim stadium choroby w celu złagodzenie cierpienia, którego nie można uśmierzyć innymi środkami w stan śpiączki farmakologicznej, w niektórych przypadkach wstrzymuje się jednocześnie odżywianie i nawadnianie.


Wstęp

Praca niniejsza ma na celu prezentację argumentów, które są używane w sporze
o dopuszczalność eutanazji i wspomaganego samobójstwa, polegająca na analizie ich treści.

Tytuł rozprawy wskazuje jednoznacznie na aspekt treściowy dyskusji toczonej na płaszczyźnie moralnej, religijnej, pragmatycznej i wszystkich innych, których przedstawione argumenty dotyczą. Rozprawa nie dotyczy sfery teorii argumentacji czy erystyki, ma ona bowiem na celu wskazanie tego aspektu argumentów w debacie, które pomóc mogą ustawodawcy w podejmowaniu określonych decyzji w tej bardzo delikatnej materii, nie zaś ukazywanie formalnych właściwości argumentów, które miałyby służyć zwyciężeniu w jakimś toczącym się sporze.

Warto zauważyć, że same argumenty, pomimo że rozwój medycyny przyniósł niemające miejsca wcześniej sytuacje związane ze śmiercią i umieraniem, nie są nowe. Druga połowa ubiegłego wieku przyniosła zmianę pozycji pacjenta w jego relacji
z lekarzem, polegającą na uzyskaniu zgody chorego na interwencję medyczną oraz na przeniesieniu akcentu na autonomię pacjenta, który wspólnie z lekarzem podejmuje decyzje dotyczące terapii.

Szybki postęp medycyny i rozwój jej technicznych możliwości dostarcza nowych metod leczenia chorób i ratowania życia. Jednocześnie wyostrza on najbardziej fundamentalne i trudne problemy moralne, dotyczące życia i śmierci. Oczywiście sam problem eutanazji, rozumianej jako zadanie bezbolesnej śmierci w przypadku przedłużającej się agonii lub choroby niedającej nadziei na wyleczenie, nie jest nowy. Nie dotyczy już tylko sytuacji, w której nieuleczalnie chora osoba (najczęściej na nowotwór) prosi o skrócenie życia np. poprzez podanie jej dawki morfiny. Pojawiły się bowiem nowe sytuacje związane z rozwojem technologii medycznych, a szczególnie intensywnej terapii, które nie miały miejsca jeszcze 50-60 lat temu. Powstają w związku z tym pytania: jak postępować z pacjentami np. w stanie trwale wegetatywnym? Czy można zrezygnować: z nawadniania i odżywiania takich pacjentów, z podawania leków zwalczających infekcje oraz odłączyć aparaturę podtrzymującą życie? Jak postępować w przypadku dzieci dotkniętych nieuleczalnymi wadami, np. bezmózgowiem?
W jakich sytuacjach rezygnacja ze środków ratujących i podtrzymujących życie jest przerwaniem uporczywej terapii, a w jakich przypadkach jest to eutanazja bierna?
W jakich przypadkach podawanie środków przeciwbólowych, będące głównym zadaniem opieki paliatywnej nad nieuleczalnie chorym pacjentem, może stać się eutanazją czynną? W jaki sposób ocenić terminalną sedację?

Kontrowersje wokół przytoczonych problemów pogłębia niewystarczająca dla wszystkich ilość środków medycznych oraz problemy związane z ich podziałem.

Ponieważ powyższe zagadnienia stanowią przedmiot wykraczający poza relację lekarz – pacjent, istnieje niewątpliwie potrzeba pogłębionej dyskusji i refleksji nad związanymi z nimi problemami.

Nad toczącą się od lat 60. ubiegłego wieku dyskusją tanatologiczną, związaną
z takimi zagadnieniami jak definicja śmierci czy właściwa opieka terminalna, znaczący wpływ miały losy pacjentów w stanie trwale wegetatywnym, takich jak Karen Quinlan, Nancy Cruzan czy Vincent Lambert[6]. Głośne stają się również sprawy osób nieuleczalnie chorych lub niepełnosprawnych, które proszą o możliwość skorzystania z prawa do śmierci w formie eutanazji, nie chcąc ponosić cierpień związanych ze swoim stanem oraz obarczać swoich rodzin ciężarem opieki nad sobą. Przykładami są tutaj przypadki Janusza Świtaja, Vincenta Humberta, Dianne Pretty, Kay Carter czy Glorii Taylor.

Nie mniejszą wagę ma także problem nielegalnej pomocy w zakończeniu życia osobom nieuleczalnie i śmiertelnie chorym. Spektakularnymi przykładami są: działalność amerykańskiego patologa Jacka Kevorkiana, twórcy „maszyny śmierci”, za pomocą której nawet bardzo chorzy pacjenci mogli skrócić swoje cierpienia czy „klinika” prowadzona w Szwajcarii przez Ludwiga Minelle’ego, do której przyjeżdżają odbywający ostatnią podróż ludzie z różnych zakątków Europy.

W dyskusji nad prawną dopuszczalnością eutanazji i wspomaganego samobójstwa należy wspomnieć o następujących możliwościach. Pierwsza z nich jest polega na dekryminalizacji obydwu tych czynów, czyli likwidacji przepisów, według których są one przestępstwami. Ta forma dekryminalizacji ma charakter formalny. W przypadku, gdy dany czyn nie jest ścigany ani też karany przez sądy, pomimo że pozostaje on przestępstwem, mamy do czynienia z dekryminalizacją o charakterze faktycznym (w przypadku eutanazji i wspomaganego samobójstwa miało to miejsce np. w Holandii oraz Belgii[7]). Kolejne rozwiązanie to depenalizacja polegająca na złagodzeniu lub całkowitym uchyleniu karalności określonych czynów. Inną możliwość stanowi legalizacja eutanazji i wspomaganego samobójstwa, tj. stworzenie takich ram prawnych, które określałyby warunki, jakie muszą być spełnione, aby dane zachowanie było wyłączone od odpowiedzialności karnej. Ponieważ eutanazja i wspomagane samobójstwo są związane z odebraniem życia, uważa się, że nie mogą podlegać całkowitej dekryminalizacji, aby nie stwarzać pola do nadużyć i zagrożenia dla życia ludzkiego[8].

Państwami, które zalegalizowały dopuszczalność eutanazji w ściśle określonych warunkach, są: Holandia, Belgia i Luksemburg, Kanada i australijski stan Wiktoria. Z kolei w Stanach Zjednoczonych dopuszczalne jest wspomagane samobójstwo w stanach: Oregon,Waszyngton, Vermont, Kalifornia, Kolorado, Dystrykcie Kolumbii natomiast w stanie Montana orzeczenie tamtejszego Sądu Najwyższego otworzyło drogę do zalegalizowania pomocy w samobójstwie.

Skrócenie życia w związku ze śmiertelną czy nieuleczalną chorobą oraz niepełnosprawnością fizyczną i psychiczną budzi wiele skrajnych emocji. Bardzo często udaje się, że problem nie istnieje lub dyskusja, nawet jeśli się ją podejmuje, pozostaje daleka od rzetelnego przedstawienia racji obydwu stron sporu.

Spór komplikuje przypisywanie różnego zakresu znaczeniowego terminowi „eutanazja”, na skutek czego następuje np. mieszanie jego pojęć z metodami stosowanymi w opiece paliatywnej lub rezygnacja z leczenia czy jego niepodejmowanie. W konsekwencji może to prowadzić do zwiększenia (możliwych do uniknięcia) cierpień osób umierających i umocnienia się paternalizmu w relacji lekarz – pacjent.

Dyskusja nad dopuszczalnością eutanazji i wspomaganego samobójstwa, a tym samym uczynieniem legalnym różnych form pomocy w umieraniu, ma charakter interdyscyplinarny. Oscyluje ona pomiędzy zasadą nienaruszalności życia, podnoszoną przez przeciwników przyspieszania śmierci jako fundamentalną zasadą funkcjonowania porządku społecznego, od której nie należy czynić wyjątków, gdyż grozi to relatywizmem, a zasadą autonomii, przywoływaną przez zwolenników „prawa do śmierci”, którzy jako podstawowe widzą prawo do decydowania o własnym losie, zwłaszcza zaś o momencie odejścia.

Należy zaznaczyć raz jeszcze, że celem niniejszej pracy nie jest zajęcie stanowiska w sporze, lecz rzetelne przedstawienie argumentów, jakie podnoszą jego strony, a także ich sklasyfikowanie oraz ocena siły tych argumentów z punktu widzenia bezstronnego obserwatora. Nie ma bowiem bardziej fundamentalnych i trudniejszych problemów moralnych, dotyczących życia i śmierci, które wyostrza postęp medycyny
i rozwój jej technicznych możliwości. Autorka żywi nadzieję, że będzie to stanowiło skromny przyczynek, umożliwiający dyskusję nad omawianym problemem, albowiem podjęcie nawet bardzo trudnej polemiki jest lepsze niż udawanie, że problem nie istnieje. Niniejsza praca ma na celu dostarczenie i uporządkowanie narzędzi, służących prowadzeniu rzeczowej dyskusji. Przedstawiona w pracy argumentacja „przeciw” i „za” legalizacją eutanazji oraz wspomaganego samobójstwa, a także poglądy wyrażone w dyskusji nad tymi zagadnieniami, pochodzą od ich autorów, którzy wymienieni zostali
w przypisach oraz w spisie literatury. W celu uniknięcia powtórzeń oraz zachowania ciągłości wywodu opisy dotyczące poszczególnych fragmentów polemiki kończą się przypisami wskazującymi na ich pochodzenie. Autorka rozprawy nie opowiada się po żadnej stronie sporu, pozostając dla celów naukowych osobą neutralną. Zadaniem, jakie ma spełniać praca, nie jest wydanie osądu, ale obiektywne przedstawienie rozumowania, jakim posługują się przeciwnicy i zwolennicy legalizacji eutanazji
i wspomaganego samobójstwa oraz przybliżenie efektywności użytych argumentów.

Warto na zakończenie dodać, że Franciszek Bacon, który jako pierwszy użył terminu „eutanazja” w kontekście związanym ze skracaniem męki agonii, już w 1605 roku rozumiał, że pytanie, czy człowiek może przerwać życie drugiego człowieka na jego prośbę, jeśli obydwaj uważają takie postępowanie za akt miłosierdzia, jest nierozstrzygalnym problemem ludzkiego sumienia. Spór o legalizację eutanazji i wspomaganego samobójstwa pomimo upływu czasu takim problemem pozostał.

 


[1]          W. Galewicz, Decyzje o zakończeniu życia, [w:] Wokół śmierci i umierania, W. Galewicz (red.), wyd.  Universitas, Kraków 2009, s. 10-11.

[2]          Informacja pochodzi ze strony serwisu Ratownictwo Drogowe: http://www.ratownictwojrg3. republika.pl/index_pliki/Page1192.htm [dostęp 30.07.2018].

[3]          J. Andres, Stan wegetatywny, [w:] Encyklopedia bioetyki, A. Muszala (red.), wyd. Polwen, Radom 2005, s. 563.

[4]          R. Fenigsen, Przysięga Hipokratesa, Świat Książki, Warszawa 2010, s. 142-143 oraz por.
T. L. Beauchamp, J. F. Childress, Zasady etyki medycznej, wyd. Książka i Wiedza 1996, s. 214.

[5]          D. Orentlicher, Sąd Najwyższy i terminalna sedacja. Możliwość etycznie gorsza od lekarskiej    pomocy w samobójstwie, [w:] W. Galewicz (red.), Wokół śmierci i umierania, wyd. Universitas, Kraków 2009, s. 211 oraz N. I. Cherny, L. Radbruch, European Association for Palliative Care (EAPC) commended framework for the case of sedation in palliative care, “Palliative Medicine”  2009, t. 23, nr 7, s. 582.

[6]          A. Alichniewicz, Wzorce śmierci w bioetyce amerykańskiej, wyd. Areus, Kraków 2007, s. 7.

[7]          Więcej na ten temat w rozdziale VII.

[8]          J. Malczewski, Eutanazja. Gdy etyka zderza się z prawem, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2012, s. 161-162.

Bal dla „Zakątka Weteranów”

Bal charytatywny, którego celem było zebranie pieniędzy na pomoc emerytowanym zwierzęcym funkcjonariuszom, bo choć w służbie państwowej przepracowały całe swoje aktywne życie – to państwo polskie nie przewiduje czegoś takiego jak emerytura dla psa czy konia. A potrzeby są wielkie, bo trzeba tym zwierzętom zapewnić dach nad głową i opiekę weterynaryjną.

Oto relacja z balu /link/: http://interwencjepoznanskie.pl/bal-dla-zakatka-weteranow/

W naszym wydawnictwie wydaliśmy książki autorstwa Joanny Stojer-Polańskiej o psach i koniach służbowych /zakładka Publikacje/.

PSYCHIKA MORDERCY. „ZABÓJSTWO A NIEPOCZYTALNOŚĆ” FILIP BOLECHAŁA [RECENZJA]

Publikujemy fragment recenzji Anny Ruszczyk książki autorstwa Filipa Bolechały na temat zabójstw z niepoczytalnością w tle:

„Czytając książkę dowiecie się w jaki sposób pojęcie niepoczytalności ewoluowało na przełomie lat, jak niegdyś postrzegano „szaleństwa” i choroby psychiczne, a także w jaki sposób karano ludzi obłąkanych. Filip Bolechała zaprowadzi was w głąb ludzkiej psychiki. Przekonacie się z jakimi wyzwaniami, problemami muszą zmierzyć się specjaliści wykonujący opinie sądowo-psychiatryczne w sprawach karnych. W jaki sposób ocena poczytalności sprawcy przekłada się na ewentualne złagodzenie kary. Autor zwróci waszą uwagę na ciekawe zjawisko jakim jest znaczenie wpływu intoksykacji na ocenę zdolności rozpoznania przez sprawcę znaczenia czynu. Dowiecie się na czym polega reguła M’Nagthena oraz jakie istnieją zależności pomiędzy chorobami psychicznymi a przestępczością i co w tej kwestii mówią wyniki badań światowych.”

Czytaj całą recenzję: http://gazetasledcza.pl/2019/02/psychika-mordercy-zabojstwo-a-niepoczytalnosc-filip-bolechala-recenzja/#.XGPW6zP0lPZ

Smutny los czworonożnych emerytowanych funkcjonariuszy

Co dalej z psami i końmi po ich wieloletniej służbie? Choć może się to wydać nieprawdopodobne, nie otrzymują państwowej emerytury, choć dla państwa i jego obywateli przepracowały wiele lat, tracąc zdrowie i narażając swoje życie. Temat staje się coraz bardziej głośny. Coraz więcej jest głosów, by wreszcie rozwiązać ten skandaliczny problem. I my poruszamy go w naszych publikacjach pt. Psy domowe i służbowe oraz Konie domowe i służbowe.

A oto materiały na ten temat:

1 2

 

W poszukiwaniu pomysłu… Moda na gotowanie. Medialne i kulturowe wizerunki jedzenia

Czasem projektowanie graficzne, to żmudny proces, któremu towarzyszy prawdziwie wyboista droga przez mękę tworzenia. Zanim projekt w wersji ostatecznej zostanie zatwierdzony przez autora czy redaktorów tomu, toczy się ożywiona dyskusja, a ostateczna wersja okładka rodzi się w prawdziwych bólach twórczych.

Temat, wydawałoby się, prosty. W dodatku apetyczny. Jednak graficzne połączenie medialnego przekazu gotowania – już nie okazało się ani proste, ani łatwe. Poszukiwania odpowiedzi, tej ostatecznej, okazały się bardzo żmudne i trudne. 45 wersji projektowych nie znalazło uznania osób decyzyjnych. Nadesłano nam własny projekt graficzny, autorstwa Mateusza Bartkowiaka, który prezentujemy poniżej.

ModaProjektMateuszBartkowiak

Na tej bazie przygotowaliśmy kolejne koncepcje /kliknij w projekty/:

  1. Moda A
  2. Moda B
  3. Moda C
  4. Moda D
  5. Moda E

Ostatecznie wybrana została wersja opracowana przez samego autora projektu i ona będzie tą docelową.

Oto ten projekt, jeszcze w wersji roboczej, trzeba przyznać – znakomity:

Moda - projekt

Dodajmy tylko, że w trakcie trwania prac wydawniczych zmianie ulec może jeszcze tytuł czy podtytuł, które na początku traktuje się jako wersję roboczą.

Autorką wykorzystanego logo konferencji naukowej na temat gotowania, która odbyła się na UAM w Kaliszu, jest Joanna Tyszkowska-Walczak.

A oto projekty, które wyznaczyły tę drogę graficznych prób /kliknij w poszczególne projekty/.

  1. Gotowanie_ (1)
  2. Gotowanie_ (2)
  3. Gotowanie_ (3)
  4. Gotowanie_ (4)
  5. Gotowanie_ (5)
  6. Gotowanie_ (6)
  7. Gotowanie_ (7)
  8. Gotowanie_ (8)
  9. Gotowanie_ (9)
  10. Gotowanie_ (10)
  11. Gotowanie_ (11)
  12. Gotowanie_ (12)
  13. Gotowanie_ (13)
  14. Gotowanie_ (14)
  15. Gotowanie_ (15)
  16. Gotowanie_ (16)
  17. Moda1
  18. Moda2
  19. Moda3
  20. Moda4
  21. Moda4a
  22. Moda4b
  23. Moda4c
  24. Moda4d
  25. Moda6
  26. Moda8
  27. Moda5
  28. Moda6a
  29. Moda8b
  30. Moda9
  31. Moda10
  32. Moda11
  33. Moda12
  34. Moda13
  35. Moda13a
  36. Moda13b
  37. Moda14
  38. Moda15
  39. Moda16
  40. Moda17
  41. Moda18
  42. Moda18b
  43. Moda19
  44. Moda20
  45. Moda20a